Evelien Hiele

1984 ° - WATOU

Voor Evelien Hiele (geboren 1984 in Poperinge, woont en werkt in Poperinge) zijn haar canvassen een onbegrensd speelveld om verschillende dualiteiten te onderzoeken die haar boeien. In de schilderijen versmelt realisme tot dynamische abstractie. Ze tonen en verbergen zowel uit het leven gegrepen elementen als schilderkunstige aspecten; getuigen van een voortdurend heen en weer bewegen tussen het uitbundige van de verf en de harmonie van de compositie. Veel doeken van Evelien beginnen bij de taferelen die ze in haar directe omgeving waarneemt. Optochten, kermissen en andere volkse feesten in de regio vormen een kleine goudmijn aan beelden. Ze portretteert groepen mensen, maar ook individuen die buiten de groep halt moeten maken. Te dronken en dus buitenspel, of overdonderd door het feestgedruis? Kermiskramen, muziekkoepels en andere paviljoenachtige constructies trekken eveneens haar aandacht, maar ook details uit folkloristische attributen. Centraal in haar werk staat de mens en zijn omgeving. Daarbij richt Evelien zich vooral op de tegenstrijdigheden die tot nadenken stemmen. Wat te denken van het vrolijke feestgedruis, dat maskeert wat je tijdelijk niet wilt zien; dat lonkt naar archaïsche mysteries die mogen blijven bestaan in de complexiteit van het leven? Of hoeveel kunnen we consumeren en gedachteloos verbruiken zonder met een schuldgevoel over je ecologische voetafdruk achter te blijven? Het zijn dit soort gedachten die Evelien aanzetten om een volgend doek op te zetten en te schilderen. Als ze het penseel in de hand neemt, stopt het denken en start een dialoog in het schilderen zelf. Dan brengt ze de eerste lagen aan met acrylverf en werkt ze verder in olieverf, tastend, steeds afstand nemend en kijkend. Voor- en achtergrond moeten met elkaar in dialoog treden, binnen- en buitenruimte met elkaar botsen of klinken en figuratieve elementen worden uitgebalanceerd met abstractie. Mens en natuur, of eerder menselijk handelen en de ecologische impact daarvan, worden in sommige doeken afgewogen, zonder dat Evelien een eenduidig statement maakt. Ze zet juist de dualiteit op scherp in plaats van een eenduidige richting aan te geven. Zo creëert ze een doorwrochte gelaagdheid in haar schilderijen, zowel in techniek als in thematiek.