Manon Clement

1997 ° - Ledeberg

Manon Clement (geboren 1997 in Roeselare, woont en werkt in Gent) maakt werken in textiel, waarin ze woord en beeld verweeft tot een hechte nieuwe eenheid. Haar weefsels, zeefdrukken en laser-cutouts worden ruimtes voor herinnering, om te zoeken naar wat was, naar de vader die er niet meer is, en om een verleden dat heel geleidelijk verbleekt een vorm te geven in ruimtelijke beelden. De beeldtaal die Manon sinds 2020, haar masterjaar aan Luca School of Arts in Gent, ontwikkelde voor haar textielwerken, bestaat heel letterlijk uit beeld en taal. Hoewel ze meestal begint met herkenbare beelden van foto’s uit een groeiend persoonlijk archief, transformeert ze die in caleidoscopische verdubbelingen veelal tot een abstract beeld. Referenties naar Rorschach testen en optische dubbelbeelden zijn niet veraf. Af en toe is er nog een herkenbaar element te onderscheiden tussen de in elkaar vloeiende kleuren en rijke schakeringen die het weven met glanzende garens met zich meebrengt. De teksten eisen een prominente rol op boven op het beeld. Ze verwoorden vaak letterlijk de zoektocht van Manon om met haar textielwerk een ruimte te weven waarin het verglijden van de herinneringen aan een dierbare wordt gekeerd. Ze verweeft woord en beeld zodanig met elkaar, dat ze de mogelijkheid van meerdere interpretaties met zich meedragen. Zoals bij een gedicht dat in de vorm op papier nog een extra betekenis krijgt. Terwijl de beeldtaal van Manon zonder meer hedendaags is, doemt er een klassiek en universeel thema op als je haar prille oeuvre in zijn geheel overziet: die van het terughalen van een verloren liefde. Het is alsof ze aan het weefgetouw afdaalt in de onderwereld om daar haar vader te ontmoeten en weer mee te nemen naar het geleefde hier en nu. Terwijl ze beseft dat het een onmogelijke missie is, verwoordt en verbeeldt ze dit terughalen en het inherente definitieve verlies van de dierbare, bij het maken van de doeken. Het weven van complexe en zeer gelaagde werken betekent voor Manon een fysieke ruimte maken om een stukje van haar herinneringen vast te houden en ze een plaats te geven. Ze creëert er ook letterlijk ruimte mee, door de werken zo te weven dat ze tweezijdig zijn te bekijken en door ze vrij hangend in de ruimte te tonen. Door het gebruik van glanzende garens lijken ze bovendien volume te krijgen bij veranderend licht.